Ο Σεπτέμβρης του 1922 φέρνει στο λιμάνι του Πειραιά πλοία γεμάτα πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στις παρυφές της πόλης απλώνεται ένα δίκτυο βιομηχανιών που προσελκύουν το νέο δυναμικό για εργασία και εγκατάσταση σε προσωρινά παραπήγματα. Κατά μήκος του Κηφισού υπάρχουν εργοστάσια και στο Αιγάλεω λειτουργεί από το 1874 ένα μπαρουτάδικο.  Στο πέρασμα του αιώνα το εργοστάσιο μεγαλώνει τη δραστηριότητά του και, μετά  το 1908, η επωνυμία του εντοπίζεται ως «Ελληνικό Πυριτιδοποιείο Χημικών & Βιομηχανικών Προϊόντων».

Κοντά στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου καταγράφεται, στην απογραφή του 1920, ο οικισμός «Πυριτιδοποιείο» με 38 συνολικά οικογένειες που αριθμούν 147 κατοίκους. Στο Μπαρουτάδικο λέγεται ότι εγκαταστάθηκε μια ομάδα Ασσύριων (Χριστιανοί της Μεσοποταμίας) προσφύγων. Το 1928, μετά τον ερχομό των μικρασιατών προσφύγων, ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία σε 2.150 άτομα. Οι στεγαστικές ανάγκες μεγαλώνουν και έτσι το 1929 απαλλοτριώνεται μεγάλη έκταση στην περιοχή, πάνω από ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα, για τη δημιουργία  οικιστικού πυρήνα που θα στεγάσει τους πρόσφυγες. 

Το 1934 δημιουργείται η Κοινότητα του Αιγάλεω και περιλαμβάνει τους εξής συνοικισμούς: (α) τις Κυδωνίες, το Πυριτιδοποιείο, το Σωτηράκι, το κτήμα Αλέξανδρου Λιούμη, (β) την Αγία Βαρβάρα και Αγία Ελεούσα, (γ) το Χαϊδάρι, το Δαφνί, τη Νέα Φώκαια και το Σκαραμαγκά. Η άφιξη των νεοφερμένων σταδιακά διαμορφώνει μια νέα πόλη, στην οποία διαδοχικά στρώματα μεταναστών και προσφύγων εγκαθίστανται έως τις μέρες μας.

Σήμερα τα ίχνη της προσφυγικής εγκατάστασης φαίνονται ανάμεσα στις σύγχρονες πολυκατοικίες και στη πολυετή δραστηριότητα οικογενειακών καταστημάτων και συλλόγων. Σε ένα από τα προσφυγικά σπίτια του Αιγάλεω στεγάζεται από το 2010 το Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού δημιουργία του Δήμου Αιγάλεω, του Δημοτικού Πολιτιστικού Οργανισμού και του Συλλόγου Μικρασιατών Αιγάλεω «Νέες Κυδωνίες» και παρουσιάζει πτυχές αυτής της ιστορίας.